شخص منتظر و کسی که یقین به ظهور "مهدی" عجل الله تعالی فرجه الشریف امت دارد ، باید حال و روزش خیلی متفاوت از این چیزی که مشاهده می شود باشد . ظهور مصلح جهان و برقراری حکومت صالحان ، تلاشی بایسته برای حضور و آمادگی شایسته برای ظهور می طلبد . اینکه "مهدی " (عج) به فریادهای ما در " عجّل علی ظهورک " التفاتی نمی کند ، آیا معنی اش غیر از این است که در این فریادها کمتر صداقت دیده است ؟ مگر او دعوت های مکرر از جدّ بزرگوار خود حسین بن علی علیهما السلام را فراموش کرده است ؟ پس چگونه به دعوت کسانی اعتماد کند که آنچه به زبان می آورند در دلشان نیست ؟

اگر علی (ع) از تکلیف کردن مردم به خلافت خود تمکین نمود ، اگر حسن (ع) با اقبال مردم خلافت را پذیرفت ، اگر حسین (ع)به دعوت کوفیان لبّیک گفت ، و اگر رضا (ع) دعوت "مرو" را قبول کرد، علتش این بود که ....

در ادامه مطلب با ما همراه باشید .. 

شهادت حضرت امام صادق (علیه السلام )

بر تمامی مسلمین جهان تسلیت باد

آخرین عذاب آسمانی که به شهادت قران کریم نازل شد ؛ عذابی بود که اصحاب فیل را در سال 53 قبل از هجرت هلاک نمود (عام الفیل) . در زمان حیات پیامبر اکرم صلی الله علیه واله وسلم خداوند وعده فرموده مادامی که تو در میان آنها هستی عذابی نازل نخواهد شد. " وما کان الله لیعذّبهم و انت فیهم..." (سوره انفال آیه 33)پس از آن نیز وعده ای مبنی بر نزول عذاب آسمانی در قران و روایات دیده نمی شود و عذاب دنیایی ظالمین عذابی است که به دست مؤمنین بر آنها نازل خواهد شد . " قاتلوهم یعذّبهم الله بایدیکم ..."( سوره توبه آیه 14)

هرچند علم نزول عذاب های آسمانی مختص خداوند است . در سوره فتح آیه 25 فرموده :" زمانی بر یک شهر عذاب می فرستیم که گروههای مؤمن و کافر از هم جدا شده باشند" . ظاهرا اختلاط مؤمنین و کافرین در شهرها نیز تا زمان ظهور ادامه خواهد داشت و عذاب های نازله بر ظالمین تماما زمینی است که از آستین مؤمنین بیرون آمده است و آن عذاب وعده داده شده ی الهی برای ظالمین خواهد آمد ." انشاءالله "

تاریخ انسان از زمانی آغاز می شود که انسان با شعور پا در عرصه هستی خدا می گذارد که به عالم "ذر" معروف است . اولین اقدام انسان در عالم عقد پیمان عبودیت و ربوبیت بین او و خدای خودش بود.

"واذ اخذ ربّک من بنی آدم من ظهورهم ذرّیّتهم و اشدهم علی انفسهم الست بربّکم قالوا بلی شهدنا " (سوره اعراف آیه 172)

آن زمان که پروردگارت از پشت بنی آدم فرزندانش را بیرون کشید و از آنان شهادت گرفت که آیا من پروردگار شما نیستم ؟ همگی گفتند : بلی گواهی می دهیم .

این آیه تأکید بر این دارد که همه ی بنی بشر این پیمان را پذیرفته و به آن شهادت داده اند . این امر نشان می دهد که شرایط عالم "ذر" بر خلاف عالم دنیا طوری بوده که کسی نمی توانسته شهادت ندهد . یعنی حجابی در کار نبوده تا انسان دچار توهّمات و غفلت شده و نتواند حقیقت روشن ربوبیت خداوند بر بندگانش را ببیند . 

این پیمان از آن جهت گرفته شد تا روز قیامت مردم نتوانند بگویند ما از این امر که باید ربوبیت تو را بپذیریم غافل بودیم .

همان گونه که برای روشن کردن لامپ ،هم باید برق باشد ؛ هم باید کلید برق را بزنی ؛ برای روشن کردن لامپ وجودت ، هم باید برق ایمان باشد و هم باید کلید عمل به واجبات را بزنی .

ایمان و عمل صالح ،مکمل یکدیگرند. هرچند تو در تقویت ایمان بکوشی ؛ عمل تو زیباتر و نورانی تر می شود و هر چه عمل تو زیباتر و نورانی تر شود ؛ مرتبه ی ایمان تو بالاتر می رود و به همین گونه ....

با دو بال ایمان و عمل جلو می روی تا نور یقین در وجودت روشن می شود و به اولین مرتبه ی یقین که علم الیقین است ؛ دست پیدا می کنی و آنچه را که تا دیروز برایت مجهول مانده بود را معلوم می یابی .

پیامبراکرم (صلی الله علیه واله وسلم ) فرموده اند : " انا و علیّ ، ابوا هذه الامه ؛ من عرفنا فقد عرف الله و من انکرنا ، فقد انکرالله عزوجلّ "

من و علی دو پدر این امت هستیم ؛ هر که ما را بشناسد ، خدا را شناخته و هر که منکر ما باشد ، خدا را انکار کرده است . (بحارالانوار، ج26)

امام صادق (علیه السلام ) می فرماید :امام نشانه ای بین خدای تعالی و خلقش است ؛ کسی که او را بشناسد مؤمن و کسی که او را انکار کند ، کافر است .

هر آنچه برای انسان لذت آور نباشد ؛نمی تواند توجه او را به خودش جلب کند . توجه انسان به چیزی جلب می شود که به آن علاقه داشته باشد و انسان به چیزی علاقه و میل دارد که با درونش سنخیت داشته باشد . اگر کسی ، هم سنخ و هم رنگ آنچه در درون خود دارد را در بیرون نیابد ؛ هرگز به طرف چیزی جذب نمی شود و از کنار همه ی اشیاء و موجودات و .... با بی تفاوتی می گذرد و بودن و نبودن آنها برایش علی السویه است ؛ نه وقتی آنها را بدست می آورد، خوشحال می شود و نه وقتی آنها را از دست می دهد ،ناراحت می شود .

اگر تو مبادی و میل خود را از دنیا بگردانی ؛ به جای آن به معقولات و حقایق وجودت ، میل پیدا می کنی . چون معقولات وجودی و حقیقی هستند و با وجود تو هم سنخ اند و وجود انسان ، تشنه ی آن حقایق است . انسان امروزی به دلیل مشغولیتش در دنیا ، دید و زاویه ی دید او در آلات و ابزار دنیوی می چرخد و فقط جلوی پای خود را می بیند و به محضی که آن ابزار را بدست می آورد؛ شاد می شود و وقتی آنها را از او می گیرند ، افسرده و ناراحت می شود . 

اما انسانی که در وجودش به دنبال معقولات است ؛ در هر جا که یک حقیقت معقولی را بیابد ، به سرعت به طرف آن جذب می شود و از آن اثر می گیرد و با آن مأنوس می شود و به آرامش می رسد.

همان طور که حقیقت قران اگر بر کوه نازل شود ، آن کوه متلاشی می شود ، محبت علی (علیه السلام ) هم اگر بر کوه عرضه شود ، متلاشی خواهد شد :

" لو احّبنی جبل ، لتهافت " بنابر این دوستدار امیرالمؤمنین (ع) به دلیل وزین بودن محبت آن حضرت ، گناه نمی کند و به همین دلیل از رسول اکرم (صلی الله علیه واله وسلم )روایت شده است :

 "حبّ علی بن ابی طالب حسنه ، لاتضرّ معها سیّئه و بعضه سیّئه ، لاتنفع معها حسنه "

دوستی علی بن ابی طالب ، حسنه ای است که با وجود آن گناهی زیان نمیرساند و بغض او گناهی است که با وجود آن ، هیچ حسنه ای سودی نخواهد بخشید .

کنت کنزا مخفیّا ، فاحببت ان اعرف ، فخلقت الخلق لکی اعرف "

گنجی مخفی بودم که دوست داشتم شناخته شوم ، پس خلق را آفریدم تا شناخته شوم .

بحار الانوار ، ج84